De laatste dag...

Gisteravond was het voor ons een ramp om in slaap te komen. 
Het was vrij warm in de kamer dus besloten we om even de airco aan te doen (hadden we dat nu maar niet gedaan..). 
Na ongeveer 10 minuten begon Naomi iets vreemds te ruiken. 
Robin dacht dat het de stankzak was met vieze schoenen erin. Naomi beweerde dat het een andere geur was. Maar wat, geen idee. Het was onbeschrijfelijk. Naomi beschreef het als verrote vis en zeewier. Robin vond het eerder ruiken als stront en kots. We wisten niet waar het vandaan kwam... Totdat Naomi met r neus onder de airco ging: WAT EEN MEUR!!! Het was niet grappig meer. De geur was niet te beschrijven, rotte vis, lijkenlucht, zeewater dat aan het rotten is, een ware putlucht en een hel om in te slapen. Als eerst begonnen we met het checken op het internet, wat zeiden andere mensen over deze onbeschrijvelijke geur? Jawel meerdere mensen schreven over de meur die in de kamer werd verspreid. Vreselijk, op welke manier kwamen we het snelste van dit dodelijke gas af? Naomi begon als een speurhond de muren af te ruiken, waar waren de gassen precies op dat moment. Het rare was dat de geur zich verplaatste als een soort van geestenpopjes. Robin wilde zich liever niet bij de geuren wagen, maar werd door Naomi gedwongen. Naomi begon als een gek met haar kussen te wapperen, waardoor de meur van rotte vissenkoppen zich als een gek begon te verspreiden.
We hadden geen idee hoe we ooit van deze meur af moesten komen. De eerste stap was het openzetten van de ramen. Dit had niet veel zin want de geur bleef vastgeklampt op dezelfde plek. Alsof het geen zin had om naar buiten te gaan en ons wilde pesten. De tweede stap was het wapperen met kussens richting het raam. Ook dit had geen enkele nut want nu kwamen de geuren recht in het gezicht van Robin. Tot slot bedacht Robin om de airco aan te zetten. (wat niet zo slim was omdat de meur daar uitkwam). We dachten dat de koude aircolucht de vissengeur die boven ons hing misschien naar buiten kon blazen. 
Dit werd een regelrechte ramp. De geuren werden heftiger en heftiger en we renden linea recta naar de hoek van de kamer waar de geur nog enigszins te harden was. De volgende stap om deze vreselijke geur de baas te worden was door de afzuiger in de wc aan te zetten. Robin moest van Naomi de geuren diep inhaleren zodat ze ze in de blog kon beschrijven. Het was vreselijk, Naomi speurde de lucht af op zoek naar de ruftenlucht. Het was nog erger dan een rotteeierruft, sinds dat de blower voor de tweede keer aan was, was de geur immenser en zeer geconcentreerd. We werden langzamerhand onwel van deze geur en staken urenlang onze koppen uit de ramen op zoek naar zuurstof. Zodra we de kamer weer inkwamen met ons hoofd werden we gek. Krezen vlogen de kamer in, het was een regelrechte vergassing. Als je lag ging het nogwel, maar zodra je ging staan, vloog de dodelijke damp tegelrecht je neusgaten in. Naomi smeekte de gassen zelfs om weg te gaan. Vraag niet hoe we ooit in slaap zijn gekomen maar op de 1 of andere manier is het toch gelukt. Alleen als je wakker werd, waren de geuren indringender en geconcentreerder dan ooit.
De volgende morgen werden we, alles behalve fris en fruitig, wakker. Na een ontbijtje, waar niks meer was qua eten, gingen we rond 10en snel naar de Supermercati voor wat te eten en drinken voor overdag. 
Heerlijk weer verse aardbeien gekocht en nog meer lekkers. De rest van de dag hebben we heeerlijk op ons dakterras gelegen. Af en toe een muziekje erbij, heerrlijk! We hadden een manier gevonden om sneller bruin te worden. Af en toe renden we naar de hotelkamer, namen een douche in de bikini en renden weer terug naar de ligstoel. (als je nat bent wordt je sneller bruin). Dat hebben we dus de hele dag gedaan, in de avond hebben we het broodje met aardbeien gegeten en de backpacks ingepakt. Morgen moeten we heel vroeg op rond een uurtje of half 6. Om 6.15 komt de taxi al en om 8.30 vliegen we richting Amsterdam Airport waar we om 11.05 lokale tijd zullen landen. 

De maand is voorbij, een maand Italië is voorbij gevlogen. Zoveel nieuwe indrukken, zoveel mensen en vooral zoveel herinneringen opgedaan. Dit is dan ook onze laatste blog, helaas gaat hij vooral over de meur, maar dat is dan ook wat vooral het grappigste was. 
We hopen dat jullie van onze blogs genoten hebben, zoals wij dat van Italië hebben gedaan. Wij hebben in elk geval onwijs veel van jullie reacties genoten en willen jullie hiervoor bedanken.
Italië is voor altijd in ons hart gesloten, ondanks alle stakingen met het openbaar vervoer, hebben we hier een onvergetelijke tijd gehad. 
Een leuk weetje: we gaan waarschijnlijk voor 3 maanden samen in Amsterdam wonen! (misschien kunnen we dan voor de liefhebbers onze belevenissen bloggen :P :P :P)

Tot morgen!!
Ciao

Robin en Naomi 

P.S de meur is nu niet aanwezig gelukkig. We kunnen rustig gaan slapen want de airco is vandaag niet aan geweest ;) ;)