De Amalfische kust, slangen en vliegende vissen!

Vandaag ging de wekker ubervroeg, maar we vonden het absoluut niet erg om op te staan want we gingen een boottocht maken langs de kust, door de golf van Napels naar amalfi en positano. Van de 8000 kilometer lange kust van Italië is dit voor velen het mooiste stukje. De kust strekt zich uit van Napels tot Sorrento. Op vele plaatsen wordt het landschap herschapen jn terrassen met wijn- en citroengaarden. De steile kliffen en rotswanden geven de kustlijn een dramatisch effect. Sommige van de kleine dorpen lijken te balanceren tussen hemel, aarde en zee.

Toen we naar het strand liepen dachten we nog 'misschien zijn we de enigen' maar al na een paar minuten kwam er een immense groep jongeren aan: misschien wel 40 mensen. Wij dachten al laat deze mensen alsjeblieft naar Capri gaan en they did. Alleen moesten we wel met zijn allen naar de eerste haven om vervolgens over te stappen in een andere boot richting amalfi. We raakten nog aan de praat met een aardige Australische jongen en voor we het wisten waren we al in de haven. We hoopten stiekem dat we een boot kregen met een dek waar je lekker in bikini op kon liggen, maar dit bleek helaas niet zo te zijn en we werden met z'n allen in een klein overdekt sloepje geladen met alleen op het achterdek de kans op een paar zonnestralen. Tientallen toeristen betraden de boot en Robin vroeg zich nog af of we niet zouden gaan zinken. Heel veel Engelsen en Amerikanen en een enkele Nederlander. Dicht op elkaar gepropt vertrokken we richting onze eerste stop: Amalfi.

Op de boot was het heerlijk. Vooral toen we een plekje hadden weten bemachtigd op het kleine voordek. Haren in de wind, zonnetje op onze knar, heerrrrrlikk! Rond een uur of 11 kwamen we aan bij Amalfi. We hadden tot 14:00 uur de tijd om de omgeving daar te verkennen. Het schattige plaatsje is een waar paradijs met ontiegelijk veel citroenbomen. Daar staat deze streek ook echt om bekend. We liepen eerst achter alle andere toeristen aan, we hadden geen idee waar we ongeveer heen moesten voor de mooiste plekjes. We kwamen terecht bij een prachtige kerk en allemaal schattige straatjes en winkeltjes. Zo mooi! Wat een verschil met Napoli. Zoals wij altijd zijn lopen we maar door en door en gaan niet ergens op een terrasje zitten relaxen of eten, nee, we lopen lopen en lopen. Zo dus ook vandaag in Amalfi. We kwamen langs een bord Villa Foregni. En iets prikkelde ons om uit te vinden waar het naar leidde. Gewapend met een half flesje ICE tea en fanta en gehuld in alleen teenslippers vertrokken we vol goede moed. Het eerste deel was stijl maar geweldig: uitzichten over Amalfi en haar citroenplantages, de stad en de zee. We kwamen niemand tegen behalve een oude man die moeizaam naar beneden ging met twee stokken. We vragen ons af hoe die mensen het volhouden, maar fit blijven ze wel. De weg leek eindeloos en leidde ons langzaam langs vervallen muren en kleine watervalletjes naar boven. Hagedissen en gekko's gingen ons voor en schoten langs onze voeten op zoek naar de veiligheid. Na een half uur zagen we een stel Amerikanen onder een druivenrank uitrusten en we vroegen hen of zij de top al hadden bereikt. Maar ook zij hadden iemand erop uit gestuurd om dit uit te vinden. Toen we verder naar boven liepen, kwamen we hem inderdaad tegen en hij was 'a couple of miles' naar boven gelopen, maar kon ons ook niet vertellen waar het ophield. Maar het was wel 'pretty rough up there'.

Wij besloten om nog even verder door te lopen, en nu zagen we wat de Amerikaan bedoelde met ruig. De trap werd overwoekerd door wilde bloemen en overal lagen losse stenen. Robin liep voorop toen het gebeurde, vanuit hun ooghoek zagen ze het en hun oren hoorden geritsel waar je niet omheen kon. Toen ze naar de door planten en gras overwoekerde berg stenen keken, zagen ze wat het geluid maakte: een SLANG! Zwart, lang en dun, maar overduidelijk een slang. Duidelijk ook geschrokken van ons, want het gleed met een hoge snelheid tussen de stenen, op naar de veiligheid. Dit gebeurde allemaal naast ons hoofd op een soort verhoging. Geloof ons, we schrokken ons dood! Dit hadden we nooit verwacht... Later vroegen we aan een bediende wat voor slang het was: waarschijnlijk een adder. Niet geheel ongevaarlijk als hij bijt. Hij raadde ons ook aan om voortaan dichte schoenen te dragen, in plaats van teenslippers, en een stok mee te nemen om de slang te verjagen. Pfffffiew we zijn blij dat niemand gebeten is op 546 meter hoogte en 45 minuten van de bewoonde wereld.

Na deze onverwachte ontmoeting was Robin al huiveriger dan voorheen. We besloten om maar terug te gaan want we hadden geen idee hoeveel kilometers de route nog omhoog ging en we konden natuurlijk ook de boot niet missen. We waren echter wel blij dat we t hadden gedaan, zo zie je toch meer van de omgeving dan alleen de standaardroutes te volgen. Op de terugweg kwamen we ook nog de oude man tegen met zijn twee stokken, hopelijk is hij op zijn plaats van bestemming aangekomen.

Na de zware tocht wilden we maar 1 ding; drinken en eten. En dus besloten we om samen met alle andere toeristen een terrasje te pakken. Voor het eerst dat we lunchen hier in Italië! Wat een wonder! We zaten daarna ook propvol en liepen rustig naar de haven waar de boot weer vertrok richting Positano.
Weer een super plek bemachtigd, of course in het zonnetje, en een halfuur gevaren naar de volgende stop. Hier hadden we 1,5 uur de tijd om dit stadje te verkennen.

Weer zo'n leuk plaatsje! Super schattig, en heel mooi en heeeel warm! Daarom hebben we hier echt een heeeerlijke slush gedronken voor maar €2.00 per persoon in plaats voor €5,00 en je proefde de verse citroen! Het was heeeeerlijk! Na de tocht langs schattige winkeltjes met nog veel schattigere spulletjes, langs supermarkten met citroenen zo groot als meloenen en langs schattige straatjes besloten we om maar alvast naar de haven te gaan. Het was zo onwijs heet! We hebben nog een tijd op de bloedhete stenen bij de haven gezeten voor we de boot weer opgingen.

Tijdens de terugreis spotte Robin iets heel bijzonders een vis die vloog! Een vliegende vis dus, hij vloog zeker een paar meter en Naomi zag hem uiteindelijk ook. Bij aankomst bij ons strand bij de camping wilden we nog even zwemmen, we voelden ons behoorlijk vies door het opspattende water van de boot. We sloten onze dag af na douche en een lekkere pizza Parma van de camping! Morgen alweer naar huis. Maar we hebben alweer leuke plannen voor de volgende vakantie(s)!

Tot onze volgende reis,

Robin e Naomi