Rome.. In ons hart schijnt altijd de zon!

Vanochtend stonden we al om 06:45 op om het Vaticaan te bezoeken. We dachten, als we op tijd zijn kunnen we de immens lange rijen vermijden. Daar aangekomen was de rij toch al vrij lang. Gelukkig viel het mee en waren we binnen een klein halfuurtje al in de Vaticaanse musea, helaas was de Romapass niet geldig in dit kleine staatje. De Vaticaanse musea betreft een aantal musea dat in één gebouw is ondergebracht, namelijk het Vaticaanse paleis. Elke paus (vanaf de 15e eeuw) liet zijn uitbreidingen aanleggen. We besloten om maar gewoon de looproute te volgen, samen met  duizenden anderen. We liepen door de beeldengalerij, de galerij van Bremante, de kandelarengallerij, de gallerij met de wandtapijten en de gallerij met de landkaarten. Het is werkelijk prachtig, elk plafond is versierd met de mooiste tekeningen en ornamenten. Vervolgens kwamen we bij de Stanzes van Raphaël, met als kopstukken 'de school van Athene' en 'de triomf van de wijsbegeerte' met in het midden Plato en Aristotoles. 
Tot slot belanden we in de Sixtijnse kapel, adembenemend en door Sam konden we elke fresco in ons opzuigen. Hier is ook 'De schepping' en het 'Laatste oordeel' uit 1534 te vinden. Samen met enkele 10000 anderen staarden we naar het plafond tot we nekkrampen kregen. Blikken van bewondering, open monden en af en toe een schreeuw van de bewaking: "Silence, no photo's". 
De muur achter het Altaar is van top tot teen, hoek tot hoek beschilderd met het 'Laatste Oordeel' van Michelangelo. Na de voltooiing van het schilderij in 1541 waren er te veel klachten over naakt in het schilderij. De pausen Paulus IV en Clemens de XII gaven opdracht om enige bedekking aan te brengen, hierdoor kregen ze de benaming broekenpaus.
Na het adembenemende bezoek aan de Sixtijnse Kapel besloten we om de Sint Pietro te beklimmen, 551 treden! In de rij werden we aangesproken door een Tanzaniaan (iemand uit Tanzania ;)) hij praatte wat met ons en toverde toen uit een bruine envelop wat folders en kaartjes van een school die hij had voor zowel arme als rijke kinderen in Tanzania. Opeens zagen we dat hij onze namen op de envelop schreef en hij vroeg ons e-mailadres, we hebben RobinenNaomi maar gegeven. Bij het afscheid vertelde hij nog tussen neus en lippen door dat ze donateurs zochten voor het bouwen van een bibliotheek en gastenverblijven.
Na dit gesprek gingen we op naar de trappen, de eerste 200 treden vielen nog wel mee! We kwamen toen in de koepel van de kerk en zagen door ijzeren hekken de kerk vanbinnen. Heel groot, heel mooi en heel indrukwekkend! Na wat foto's moesten we nóg 300 treden: grote treden, kleine treden, wenteltrappen, ijzerentrappen; genoeg traptreden voor vandaag! Uiteindelijk kwamen we enigzins bezweet (maar niets vergeleken andere mensen) boven op het puntje van de koepel. Het uitzicht was adembenemend, jammer alleen dat we één grijze wolkenmassa zagen. Dat verpest dan toch een beetje de foto's. Je had wel en prachtig uitzicht over het meesterwerk van Bernini: het Sint Pietersplein. Na wat foto's gingen we maar weer naar benee, een Chinees of Japans manneke werd bijna onwel door de wenteltrap naar beneden. 
Vervolgens gingen we naar de St. Pietro, wat een immens en prachtig renaissancistisch gebouw! Met de sam-gids in onze handen liepen we door dit bouwwerk heen. We zochten naar de pietà van Michelangelo, het beeld van Petrus met de versleten voet en de enorme baldakijn ontworpen door Bernini. (ja sam we hebben het gezicht van de minnares van Bernini gevonden). 
Na het bezoek van de Sint Pieter naderde het noodweer. Het begon hard te regenen. Omdat we geen paraplu wilde kopen van zo'n indisch mannetje waren we aardig nat toen we bij de bushalte aankwamen. De weersvoorspelling voor de rest van de dag zag er niet echt gunstig uit dus we besloten om een ander museum te bezoeken. (we konden namelijk nog 1 museum gratis bezoeken met onz Roma Pass). 
Kijkend door het museum lijstje van Sam zagen we Galleria Doria Pamphilij staan. Daar wilden we heen! Eerst besloten we om iets te gaan eten. Het was nog steeds  aan het regenen dus we wilden het liefst zo snel mogelijk ergens heen! Bij de Trevi fontein vonden we een supermarktje waar de heerlijkste pizzapunten voor ons werden opgewarmd. 
Eenmaal aangekomen bij Galleria Doria zagen we dat de Roma pass in dit museum helaas niet geldig was.. Jammer! 
Een ander museum die op de sam-list stond was Palazzo Massimo alle Terme, dit museum bevat Romeinse kunst, mozaïeken en schilderingen. Wij even zoeken op de kaart en jawel Palazzo Massimo zou vlakbij het Piazza Navona liggen. Dit bleek alleen niet zo te zijn.. Toen we ons op onze weg naar het Palazzo begaven, kwamen we langs een immense ijssalon, pak em beet 150 smaken. Na lang twijfelen welke smaak we zouden nemen, koos Robin Vanillia en KinderBueno en Naomi KitKat en een Ferrero Rocher. Het was best lekker, alleen de vanille proefde naar rauwe citroencake, die verdween dus in de prullenbak. 
De busreis naar Termini (want daar bleek het museum te zijn) was als een sardientje in een blikje. De bus was al aardig vol toen hij aankwam, wij nog erbij, helemaal voorin bij de buschauffeur. Bij elke halte wurmden er weer meer mensen bij, het was zoals in de spits met de trein naar Amsterdam reizen, maar dan met 5x zoveel mensen. Lichaamsdelen drukten in je huid, geuren van zweet en rotte adem drongen onze neusgaten binnen en de zure lucht van verregende kleren was pertinent aanwezig. Wat een opluchting toen we eruit mochten!
Gelukkig lag het Palazzo Massimo dichtbij het station.
De begane grond bestond uit beelden, beelden en nog eens beelden. Na een tijdje kwamen de beeldenkopjes (want het waren vrijwel alleen maar hoofdjes) onze strot uit. Toch besloten we om naar elk beeld heel goed te kijken. We keken welk mannenbeeld 'knap' was! We hebben gewoon 2 superknappe beelden gezien van twee eeuwen na Christus! (Apollo en Antinous). Sommigen beelden waren overigens ook prachtig hoor!! Na de beeldengallerij kwamen we bij de compleet nagebouwde vertrekken van Livia waar complete fresco's zijn overgebracht en in verschillende kleuren licht te bewonderen zijn. Prachtig! Vervolgens zagen we nog vele mozaïeken, eeuwenoude muntstukken én een mummie! Die mummie was gewoon al 2000 jaar oud en lag daar gewoon als een lijkje in een kist! Zeer indrukwekkend. Het was een 8 jaar oud meisje, het hele lichaampje was nog intact en ze had zelfs nog wat haartjes en al haar tanden. Naomi ging op de grond liggen om te kijken hoelang t meisje was. Ongeveer op de hoogte van Naomi's maag, de grootte van een achtjarig kind is dus niet veel veranderd. Hierna hebben we nog door een muntengallerij gelopen en zijn daarna naar het hotel gegaan in een, gelukkig, iets minder volle bus.
Avondeten wilden we dit keer bij Gino, vorige keer kon het niet omdat het tot 10 uur vol was. Van Isabelle en Marcel had Naomi gehoord dat je er al vroeg moest zijn, daarom gingen wij er om 18.30 al heen. Hij bleek alleen pas om 20:00 open te gaan. Daarom besloten we om even lekker mensen te gaan kijken op het pleintje voor het Pantheon. Heerrrlijk! We zagen twee mannen die deden alsof ze niet bij elkaar hoorden maar dat wel hoorden (maf), een hectisch nederlands gezin met 6 kinderen waarbij 1 kind ineens onbekend speelgoed in haar handen had (oeps, gestolen uit de speelgoedwinkel) en verder nog tientallen toeristen en Afrikaanse tassenverkopers. Het weer werd weer slechter en het begon weer te regenen. Schuilend onder het Pantheon hebben we nog tientallen anderen geobserveerd. Ook hebben we nog een gelato gegeten bij 'Grom' een heerlijke ijswinkel! Daar zagen we uit het niets het chinese mannetje wat in het Vaticaan op de wenteltrappen bijna onwel werd. Maf!! 
Vlak voor achten liepen we richting het piazza parlamento naar de vicolo rosini, op naar Gino. Het was nét open maar er was nu al geen plaats meer want alles was gereserveerd! Neeee! Gelukkig was er toch ineens een tafeltje en hebben wij een heerlijke ravioli en tagliatelle gegeten. Na het afrekenen wilden we rustig aan naar het hotel lopen. Dit kon niet. Het regende pijpenstelen! Maar dan ook écht pijpenstelen! Het kwam met bakken uit de lucht! Na een tijd gewacht te hebben besloten we om toch maar te gaan lopen (zonder paraplu). Dit lopen werd rennen. KEIHARD rennen. 
Het water gutste over de straten, stroomversnellingen, draaikolken.. Maar vooral water, HEEL VEEL water. Doordat de straten in Rome nogal oud en verzakt zijn, zijn er overal diepe geulen. Na enkele seconden waren we al doorweekt, zeik en zeik nat tot op ons ondergoed. Ons door de plassen wanend probeerden we nog droge stukken te bereiken. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te onweren en na een aantal meters besloten we om te schuilen onder een nisje, direct werden we aangevallen door een Indiaas parapluverkoperje. Helaas verkocht hij alleen superslappe parapluus die al na 5 seconden gaan hemelen, niet handig! We besloten de gok te wagen en het noodweer te passeren, helaas waren Naomi's stoffen sandaaltjes niet bestemd voor de grote hoeveelheden water. Naomi heeft meer op de grond gelopen dan op de zooltjes. Door de Via di Maddalena renden we onder het toeziend oog van dinerende mensen als springpaarden de plassen ontwijkend naar het Pantheon. Mensen wezen, obers riepen en parapluverkopers prikten met de parapluus in onze gezichten bij het zien van een rennend bruin en wit meisje als verzopen katjes.
De blikken die we kregen toegeworpen van mensen waren abnormaal. Mensen liepen vrij rustig met een paraplu terwijl wij voorbij sjeesden als twee gekken. Op de Romeinse straten lagen geen milimeters, maar centimeters regen! Onze broekspijpen werden meegesleurd door de mega hoge plassen. Eenmaal aangekomen bij het hotel (waarbij de hotelman ons vrij raar aankeek) sjeesten we naar boven, snel de kleren ophangen en douchen. We hopen dat de kleren droog zijn binnen nu en 2 dagen en dan met name de shoes van Robin. Nu gaan we lekker slapen, we zijn toch best moe van al het lopen van de afgelopen dagen. 
Morgen zijn we van plan om nog wat prachtige uitzichtpunten te bekijken en nog een aantal kerken en gebouwen te bezoeken. Hopelijk schijnt het zonnetje, maar zo niet.. hij schijnt altijd in onze hartjes (hè massimo!)

Ciao!
Robin e Naomi