Chillen in Fiumicino

Na 5 dagen Rome gaan we naar de kust, Roma La Citta Eterna, we gaan het missen. 5 dagen is simpelweg te kort om de hele stad te leren kennen. Al de kleine straatjes, pleintjes, kerkjes, we hebben er nog honderden te gaan. Toch hebben we redelijk veel gezien en dan vooral de hoogtepunten. Nu hebben we in elk geval wel een reden om nog een keer terug te keren.
Vanmorgen zijn we na een vroege  en stroeve start voor de laatste keer bus 64 (ja de beruchte) naar Termini gereisd.
Daar aangekomen moesten we zo'n 2 kilometer lopen om bij het desbetreffende spoor (terminal fiumicino) te komen. (ja Rome centrale is enorm groot!). 
Gelukkig kwam de trein net aanrijden toen we er eenmaal waren en konden we nog een zitplaats bemachtigen. 
Na de treinreis begon het doolhof: de zoektocht naar een bus naar Fiumicino Centro. Na 500 keer op en neer tussen de etages van het enorme vliegveld bleken de regionale bussen helemaal beneden te vertrekken. Wij erheen and the drama starts, ondertussen zijn we het wachten wel gewend, maar als het 30 graden is met een strakblauwe lucht, lig je toch liever op het strand. Na zo'n 1,5 uur wachten en het eten van zure colaflesjes kwam er een bus aan en jawel hij ging warempel naar Fiumicino! Helaas was er weer 1 probleempje: we hadden geen kaartje en nee het was ook niet mogelijk om er 1 in de bus te kopen. Robin sprintte als de wiedeweerga het asociaal grote Aeroporto L. da'Vinci in en Naomi bleef wachten met de backpacks, camera- en handtassen. Het was een ramp om een Tabaccio te vinden, het vliegveld heeft minstens 3 verdiepingen en is enorm groot. Na 5 keer alle kanten op te zijn gewezen, racete Robin op een menneke af en deze kon haar eindelijk de weg wijzen. Ondertussen was Naomi al minstens 7 minuten aan het wachten en de buschauffeur gebaarde dat hij toch echt moest vertrekken. "Waar blijft Robin toch?"' 
Naomi probeerde Robin een aantal keren te bellen maar het enige wat ze hoorde was een Italiaans vrouwtje. Gelukkig kwam na een aantal minuten Robin aangeraced, en jawel, met 2 buskaartjes! De buschauffeur had gelukkig op ons gewacht! Op naar Hotel del Mare!
We hadden geen idee (zoals altijd) waar we eruit moesten maar gelukkig zei de buschauffeur 'Centro fiumicino'. We zitten met het hotel alleen niet in het Centro maar echt aan het strand dus zeiden we dat ook nog maar even. Een behulpzame Italiaanse jongen en meisje zeiden dat we er bij de volgende halte uit moesten en dat ze wel even een stukje mee zouden lopen. 
Zonder na te denken liepen we een kwartier lang achter de jongen en het meisje aan. Naomi volgde nog enigzins de route op haar telefoon. Het was nog aardig ver lopen naar het hotel (meer dan 2km). Na een tijdje moesten de jongen en het meisje een andere kant op en legden ze uit hoe we verder moesten. Na lang lopen, met bezwetende ruggen van de zware backpacks zagen we, op zo'n 10 meter van het strand, hotel Del Mare. Yes, we waren er!! 
Nou lekkerrrrrrr hotelletje hoor, 2 m van het strand, dakterras met ligstoelen en een royale kamer. Ja fijn om hier de LAATSTE dagen te slijten. Omdat het al een uurtje of 2 was besloten we om niet meer naar osta antica te gaan en hadden we hongerrrrrr, na een korte uitleg hoe we bij de supermarkt moesten komen gingen we op weg. Toen ontdekten we ook een nieuw talent: het niet vinden van de weg. Uiteindelijk kwamen we bij een supermercati 1km verderop. Aardbeien en brood gekocht en heerlijk op het dakterras opgegeten. 
Naomi wilde een foto op haar Facebook plaatsen en ging daarom achter de ligstoelen staan. Na het nemen van de foto ging Naomi weer lekker op de ligstoel zitten. Toen ging het mis. Naomi viel keihard met ligstoel en al achterover. Robin zag het pas na een aantal seconden, ze lag even heerlijk te doezelen en hoorde toen naast haar een immense knal. De ligstoel, die best groot en zwaar is, lag verticaal naast haar. Het enige wat nog van Naomi zichtbaar was, waren haar voeten. De ligstoel stond dus verticaal omhoog en Naomi lag er half onder. Naomi kon alleen maar lachen ondanks de schaafwond op haar elleboog. Robin moest ook lachen om het komische tafereel. 
Na dit valletje hebben we de rest van de middag heerlijk in het zonnetje gezeten. Er stond een lekker windje dus je voelde de zon niet eens echt branden. We hebben wel een unieke manier gevonden om de elektriciteit te laten werken in de kamer. Je moet namelijk een pasje in een soort van doosje stoppen, zodat de stoppenkast wordt geactiveerd. Dit pasje zit vast aan de sleutel en is níét los te krijgen. We laten jullie nu nader kennis maken met Jack Rotje Lochibal, onze nobele Keniaan, onze redder in nood. Na de zoektocht naar andere soortgelijke kaartjes die niet pasten vond Naomi het naamkaartje van Jack Rotje Lochibal verstopt in een van de vele vakjes in haar cameratas. De goedslachse Keniaan staken we in het doosje zodat de elektriciteit zijn werk deed en Naomi haar telefoon toch kon opladen terwijl we weg waren. Tot zover het verhaal van Jack Rotje Lochibal, we zijn hem erg dankbaar dat hij zijn hoofd in ons doosje wilde stoppen. Voor de gene die Jack Rotje Lochibal kennen, doe hem de groetjes!
Na even gedoucht te hebben gingen we op zoek naar een lekker restaurantje. Restaurants waren we genoeg maar het ontbrak 1 ding: mensen. Op enkele toeristen na is er nauwelijks iemand te bekennen in dit plaatsje. Uiteindelijk vonden we toch we restaurant waar een aantal mensen zaten. Dit waren echter alle mensen uit ons hotel. Na het bestellen van een pizza Procsiutto en een pizza Caprese, begonnen onze maagjes te knorren bij de gedachten dat deze in een echte steenoven werden gebakken en de pizzabakker het deeg zelf maakte. Dit was alleen niet helemaal het geval. De randen van de pizza waren geheel verbrand en Naomi dr pizza was ijskoud, geen succes dus! 
Als we in nederland zijn kunnen we voorlopig geen pizza meer zien! 
Na het eten besloten we maar om naar het hotel te gaan. Er was namelijk niets te meer te doen, een dood boeltje.
Morgen heeeeerrrrrrlijk op het dakterras chillen en op het strand. Can't wait!
Nog maar 1 daggie jongens en dan zijn we weer terug! Geen reisverhalen van ons uit La Bella Italië meer, wel heeeel veel foto's en herinneringen. Is er een leven na de blog?

Ciao ciao bonne notte. 
Xxxx Naomi e Robin